Postacie

Ostatni z Callenbergów panujący w Muskau w latach 1774-1785, człowiek o rozległych zainteresowaniach artystycznych i literackich, kompozytor, twórca biblioteki, prezydent „Górnołużyckiego Towarzystwa Naukowego” w Görlitz, dziadek Hermanna von Pückler-Muskau. Wg przekazów to on rozbudził w twórcy parku wrażliwość na krajobraz.

Matka Hermanna von Pückler, twórcy parku. Jej ślub z Erdmannem von Pückler-Branitz upamiętnia założenie wczesnokrajobrazowej promenady tzw. „Clementinengang” we wschodniej części parku.

ojciec Hermanna, twórcy parku, właściciel majątku w pobliskim Branitz, pozostającego w rękach rodziny od XVII wieku.

W latach 1811-1845 właściciel Państwa Stanowego Muskau i twórca Parku Mużakowskiego. Kosmopolita, podróżnik, wizjoner, skandalista, książę-ogrodnik, który będąc samoukiem stał się jednym z najwybitniejszych znawców i praktyków ogrodów i parków krajobrazowych. Poczytny autor książek podróżniczych i z zakresu ogrodnictwa. Sukces przyniosła mu publikacja "Briefe eines Verstorbenen" ("Listy Umarłego"), będąca świadectwem podróży Anglii, Walii i Irlandii, która uzyskała pochlebną recenzję samego Göthego. W twórczości Hermanna, szczególne miejsce zajmuje fundamentalne dzieło "Andeutungen über landschaftsgärtnerei" ("Szkice o ogrodnictwe krajobrazowym"), zawierające przemyślenia autora na temat sztuki kształtowania parków krajobrazowych, jak i opis koncepcji powstającego właśnie Parku Mużakowskiego. (Il. „Stiftung Fürst-Pückler-Park Bad Muskau”)

9 kwietnia 1776 roku, na świat przyszła Anna Lucie Christine Wilhelmine Freiin von Hardenberg-Reventlow. Kim była pierwsza żona Hermanna von Pückler-Muskau? Księżna Lucie wywodziła się z bogatej i wpływowej rodziny. Jej ojcem był pruski kanclerz, książę Karl August von Hardenberg. W 1796 roku poślubiła w Ansbach hrabiego Carla Theodora von Pappenhei, jednaki ich małżeństwo nie trwało zbyt długo, gdyż 6 lat później rozstali się. Kiedy w Berlinie poznała Hermanna Pückler-Muskau była jeszcze mężatką. Wzajemna fascynacja doprowadziła 9 października 1817 do zawarcia małżeństwa z twórcą Parku Mużakowskiego i tym samym rozpoczęła się jej wielka przygoda ogrodnicza. Niedługo po ślubie w Parku na jej cześć powstała Dolina Owieczki (Łąka Łez) – od pieszczotliwego zwrotu, jakim Hermannn zwracał się do narzeczonej oraz Jezioro Lucie (Jezioro Zamkowe). Te symboliczne miejsca nie były jedynymi przejawami udziału Lucie w kształtowaniu Parku - angażowała się również w sprawy organizacyjne oraz własne projekty. To za jej namową Pückler zdecydował się na utworzenie Parku Zdrojowego. Szczęście małżonków nie trwało długo. W 1823 roku pojawiło się widmo poważnych problemów finansowych wynikających z dużych kosztów rozwoju i utrzymania Parku, zagranicznych podróży i ekscentrycznego stylu życia. Małżonków bardziej łączyła przyjaźń i wspólnota zainteresowań, zapewne dlatego Lucie wpadła na niekonwencjonalny plan ratowania rodzinnego budżetu. Sposobem tym miał być rozwód w 1826 roku i wyprawa Hermanna do Anglii w celu poszukiwania nowej, majętnej żony. Co ciekawe, Lucie wcale nie zamierzała wyprowadzać się z Bad Muskau, tylko w czasie nieobecności eksmałżonka dalej zarządzała rezydencją. Kiedy wyprawa matrymonialna księcia zakończyła się fiaskiem, Lucie dalej nie poddawała się w poszukiwaniu dodatkowych dochodów. Wydając listy Pücklera, które słał jej przez cały swój pobyt na wyspach, nie tylko odniosła finansowy sukces, ale również przyczyniła się do uczynienia z Hermanna sensacji literackiej. „Listy umarłego”, które ukazały się w 1830 roku, nie tylko umożliwiły dalsze prace w Parku ale również zapoczątkowały całą serię publikacji autorstwa księcia. Niestety, pomimo sprzeciwu Lucie, w 1845 roku, w związku z tragiczną sytuacją finansową, Pückler sprzedał rezydencję. Hermann i Lucie przenieśli się do Branitz gdzie zrealizowali kolejne parkowe założenie i gdzie dożyli swoich dni. Księżna Lucie Pückler zmarła 8 maja 1854 roku, kiedy Hermann von Pückler-Muskau przebywał w długiej podróży po Niemczech. Została pochowana w usypanej piramidzie na jeziorze w parku w Branitz.

Pisarz, poeta i kompozytor. Przyjaciel Hermanna von Pückler z lat dziecięcych. W 1812 r. wraz z objęciem przez Pücklera majątku w Muskau został mianowany pełnomocnikiem generalnym Państwa Stanowego. Schefer towarzyszył Pücklerowi w jego pierwszej podróży do Anglii. Wspierał go również w publikacji dzienników.

Ogrodnik zatrudniony przez Pücklera do nadzorowania prac w 1817 r. i realizacji jego koncepcji, podczas licznych okresów nieobecności Pücklera w Muskau wraz z żoną Pücklera, Lucie sprawował pełny nadzór nad pracami. (Il. Zbiory miasta Bad Muskau w zasobach „Stiftung Fürst-Pückler-Park Bad Muskau”)

Urodzona prawdopodobnie około 1825 r., pochodziła z plemienia Oromo z Etiopii. We wczesnej młodości została uprowadzona przez handlarzy niewolników, którzy zabili jej ojca i braci oraz spalili rodzinny dom. W 1837 r. przebywający w Kairze Hermann von Pückler-Muskau wypatrzył ją na targu niewolników i zauroczony jej urodą postanowił ją kupić. Miała wtedy około 12 lat. Książe zabrał ją ze sobą w dalszą podróż po Palestynie, Syrii i Istambule, podczas której pełniła funkcje towarzyszki, służącej, pielęgniarki ale i też kochanki. Zakochany Pückler postanowił wrócić z nią do Europy, gdzie najpierw w Budapeszcie, a następnie w Wiedniu przedstawiał ją w arystokratycznych kręgach jako adoptowaną przez siebie Abisyńską Księżniczkę. Nie wszyscy jednak dali się nabrać i książę wraz ze swoją nieletnią wybranką byli mocno krytykowani w jego rodzinnym kraju. Pełna obaw była również była już żona Lucy, która stanowczo sprzeciwiała się sprowadzeniu Machbuby do zamku w Bad Muskau. Niestety dni dziewczynki były policzone. Zachorowała na gruźlicę i ostatnie swe dni spędziła właśnie na zamku w Mużakowie, gdzie zmarła w 1840 r. i została pochowana w lokalnym kościółku. Machbuba była jedną z 25 000 ofiar rocznie, na pocz. XIX w., uprowadzanych z Etiopii, przez handlarzy żywym towarem.

Zwany Fryderyk Niderlandzki, książę holenderski wywodzący się z jednego z najstarszych domów książęcych. Od wczesnego dzieciństwa pozostawał w ścisłej więzi z pruską rodziną królewską, zdobył wykształcenie pruskiego oficera; w 1825 r. ożenił się z księżniczką Ludwiką, córką króla Fryderyka Wilhelma III Hohenzollerna. W 1846 r. nabył majątek Muskau, do czego skłoniły go renoma twórcy i fascynacja jego dziełem. Będąc właścicielem Parku do 1881 r., dbał o jego dalszy rozwój. Współpracował z Eduardem Petzoldem. Za jego czasów powstało Arboretum, uznawane za najwspanialszą i największą kolekcję roślin drzewiastych w Europie. Zmodernizował drewniane dotąd mosty parkowe, zmieniając je na murowane (Mosty Podwójny, Angielski i Książęcy). W 1857 r. ustawił przy zamku, stojące tam do dziś dwa lwy. Za jego również sprawą Stary i Nowy Zamek oraz Dom Kawalerów przebudowano w stylu neorenesansowym.

Należy do najznakomitszych planistów i ogrodników II poł. XIX w. Wykształcony w Muskau, pracował jako ogrodnik dworski w Ettersburgu i Weimarze. W 1852 r. objął stanowisko inspektora parku i ogrodów w Muskau, na którym zastąpił zmarłego J. Rehdera, w 1872 mianowany dyrektorem parku, ogrodów i arboretum. Jego największą zasługą jest założenie w latach 1857-1867 wraz z kuzynem, dendrologiem Georgiem Kirchnerem Arboretum we wschodniej części parku. Poza pracą w Muskau zaprojektował 174 parków i ogrodów, z których wiele zachowało się dzisiaj na terenie Niemiec, Holandii, Polski, Czech, Bułgarii i Turcji.

Dyplomata, osobisty sekretarz Bismarcka. Właściciel rezydencji w latach 1883-1919. Przeprowadził szereg inwestycji poprawiających sytuację ekonomiczną Muskau, m.in. przebudowa starego młyna wodnego nad Nysą i jego rozbudowa na fabrykę papieru i kartonu. Przebudował również Folwark Zamkowy. W 1888 r. dla swojej tragicznie zmarłej żony, Laury, wzniósł Mauzoleum, które usytuowane zostało w miejscu gdzie Pückler planował wybudowanie Kaplicy Grobowej. W 1901 r. uhonorował założyciela Parku, ustawiając Kamień Pücklera, na wzgórzu Hilke. (Il. Zbiory miasta Bad Muskau w zasobach „Stiftung Fürst-Pückler-Park Bad Muskau”)

Dendrolog, od 1891 r. zatrudniony przez hrabiego Traugotta von Arnim na stanowisku dyrektora parku. Uważany za wiernego kontynuatora Pücklera i Petzolda w pracach nad kształtowaniem kompozycji i utrzymaniem parku. Do Parku Zamkowego wprowadził liczne nasadzenia różaneczników, tworząc tym samym cieszącą się dzisiaj dużą popularnością Dolinę Rododendronów.